dinsdag 19 juli; het leven gaat door

Wat gaat de tijd toch snel ondanks dat ik eigenlijk helemaal nix doe. We zijn al weer meer dan 5 weken terug van vakantie. We zijn samen met mijn schoonouders naar Tenerife geweest, en wat ik er heb gedaan: nou helemaal nix!! Fleur was (en is nog steeds) oma's grootste fan, dus waar oma ging daar ging Fleur ook en oma moest mee het zwemdag in. Dus mama lag heerlijk op een ligbedje te luieren onder een parasolletje.
Andre heeft daar nog een fiets gehuurd en heeft een dag of 3 daar gefietst. Verder dus heerlijk luieren, lekker eten en een beetje wandelen langs de boulevard.
Na een week moesten wij helaas al weer terug naar huis, want het volgende (zakelijke) tripje stond voor Andre al weer op de agenda. Mijn schoonouders blijven nog een aantal dagen langer, maar met name oma vindt het maar nix dat ze nu "alleen" (lees zonder Fleur) moet achter blijven.
Op het moment dat we gingen boeken voor deze vakantie, zag ik het niet zitten om zelf terug te rijden vanaf schiphol en heb ik besloten om terug te gaan met Andre en niet te blijven met m'n schoonouders. Nu we er zijn gaat zo goed, dat ik best van schiphol zelf had kunnen terug rijden naar huis; jammer.
Maar we hebben zeker wel van het weekje genoten.
Terug thuis (op zaterdagochtend) mag Andre z'n koffer uitpakken en direct weer inpakken, want die maandag gaat hij voor een week naar Canada.

Omdat ik de laatste weken vreselijk aankom in gewicht en last heb van haaruitval (te vergelijken met de haaruitval na een bevalling; voor de moeders onder ons), wil ik toch graag weten wat mijn bloedwaarden nu (midden juni) zijn. En omdat het nog een maand duurt voor ik weer naar het AvL moet, laat ik via de huisarts mijn bloed testen. De waarden blijken op 21 juni '11 (helaas) aardig goed: TSH 2,6 en vrije T4 18 (voor een normaal persoon moet TSH 0,4 - 4 zijn en vrije T4 10 - 24). Mijn TSH moet onderdrukt worden (ivm de uitzaaiingen) en moet lager zijn dan 0,1.

Omdat ik in de paar weken daarna ook blijf aankomen, neem ik toch maar even contact op met dr. de Boer (mijn internist). ik geef aan wat mijn klachten zijn: (enorm) aankomen, haaruitval, veel meer last van maagzuur, ongesteldheid komt erg laat (nee mensen, ben niet zwanger) en heb problemen met onthouden en op woorden komen. Als antwoord krijg ik dat het gebruikelijke klachten zijn bij het instellen van de thyrax en bijwerkingen van de jodiumpil; moet dus nog maar even door de zure appel heen bijten.

Gelukkige is de haaruitval niet te zien, maar de 7 kilo die ik inmiddels ben aangekomen, die kan je wel zien en is voor mij ook te voelen aan mijn kleding; zit dus nog zeker niet lekker in m'n vel. Steeds minder kleren passen nog; maar om nu lekker te gaan shoppen: nee!!

Verder gaat het leven (nog even zonder te werken) z'n gangetje. Andre gaf pas geleden aan dat het voorkomt dat hij er een dag niet aan denkt. Kan ik helemaal snappen, maar ik voel het litteken en de huid er om heel natuurlijk de hele dag, dus voor mij geldt dit niet. Maar het is niet zo dat het er aan denken of er aan herinnerd worden naar of vervelend is, het is gewoon zo. Maar heel af en toe, wanneer je het niet verwacht slaat het verdriet even toe; samen met een vriendin ben ik een dagje naar de sauna geweest, heerlijk relaxen, eten en kletsen en een ontspannende massage. En daar lig ik op de massagebank en kan mijn tranen nauwelijk bedwingen; maar vond het een beetje raar staan om daar even een potje te gaan zitten janken dus heb de tranen met moeite weg geslikt.

Verder doet Fleur het ook goed en dat zorgt er voor dat mijn moederhart rustig en vredig klopt.

Vandaag met m'n ouders naar het AvL geweest. Mijn moeder voor haar 6-wekelijkse infuus en ik voor bloedprikken. Verder heb ik borstfoto's laten maken. Sinds mijn 30ste doe ik dit al 2-jaarlijks en vanaf nu jaarlijks, ivm de borstkanker die mijn moeder heeft.
Morgen (20 juli) gaan Andre en ik samen naar het AvL voor de uitslagen van het bloedonderzoek en de borstfoto's; toch wel weer spannend. Ga er vanuit dat ik er wat thyrax bij krijg en dat de borstfoto's goed zijn, maar toch.
Verder hebben we nog een afspraak met de hoofd-hals-chirurg voor een controle van het operatiegebied. En omdat we een paar uur tussen deze afspraken hebben, hebben we een eet-date met mijn schildkliermaatje, ze heeft ook schildklierkanker en we hebben ongeveer alles gelijk ondergaan. En nu komen we voor het eerst bij elkaar. Vind het eigenlijk best spannend, voelt denk ik een beetje als een blind-date.

Morgen weten we meer, nu ga ik lekker naar mijn bedje.