Inmiddels mijn tweede zakelijke afspraak afgezegd. Wel raar om te vertellen en qua lichaam niets e voelen. Ik heb nergens last van.
Heb inmiddels ook een oproep gekregen van het AvL om di 15 mrt voor een echo te komen. Het lijkt me handig om wat meer dan te doen, zoals bloedprikken en mogelijk nog een gesprek met de internist, waarvan we nog niet weten wie dit wordt. Daarom vanochtend maar even gebeld met dhr Peeters.
Laatste week werken, vanmiddag nog een cursus geven.
Tijdens de cursus belt dhr Peeters netjes terug en gaat kijken wat hij allemaal nog meer kan regelen voor diezelfde dinsdag.
Is trouwens dezelfde datum als voor het infuus van mijn moeder, dus we gaan samen naar A’dam.
Nog geen uur later wordt ik nogmaals door het AvL gebeld en er komen een aantal dingen bij. Heb nu 4 dingen te doen: gesprek met internist, dr. De Boer, echo met eventueel een punctie, bloedprikken en gesprek met de anesthesist. Geweldig mooi dat het zo kan!!!
Merk dat het werken me meer energie kost dan normaal, ben bij dat ik alleen deze week nog hoef te werken.
Mijn moeder heeft 1 minuut gratis winkelen gewonnen, en moet vandaag aan de bak. Maar door de omstandigheden en haar klachten aan haar schouder heeft ze er niet zo veel zin in; dus ga ik voor haar winkelen. Het wordt een aardige winkelkarretje vol, voor circa 160,- binnen gegraaid.
Achteraf was het een leuke afleiding.
Vanavond is Karin geweest. Karin is medewerkster bij de Rotonde, met de darmproblemen. Het blijkt dat darmkanker in haar familie veel voorkomt en dat ze daarom periodiek een darmonderzoek ondergaat, en daaruit is de laatste keer gebleken dat er iets in haar darmen zit. Het is nog niet helemaal duidelijk wat het is. Zutphen heeft haar doorgestuurd naar Arnhem, omdat ze daar de operatie kunnen uitvoeren waarbij ze de darm geheel kunnen sparen.
Haar buurman (oud-huisarts) is niet blij met Arnhem en heeft voor haar contact gezocht met het AvL. Het AvL heeft aangegeven dat het Slotervaart deze operatie goed kan uitvoeren. Karin zit dus nu met het dilemma van “waar moet ik heen”, ik ken het gevoel.
We verbazen ons allebei over hoe rustig de andere is, maar als we naar ons zelf kijken snappen we het ook wel. Je zit in een soort van overlevings-stand, je snapt alles wat er aan de hand is, maar de emoties zijn er niet, of laat je nog niet toe.
Het was erg fijn om even te praten met een soort van lotgenoot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten