Zaterdag 16 april (door Andre)

Edith sms-de vanochtend al vroeg; ze had slecht geslapen.

Ik ga er vroeg naartoe want de arts komt ook nog even langs. Bovendien is haar kamergenoot gisteren ontslagen, dus ze ligt nu heerlijk rustig alleen. Ik kan er rustig de hele ochtend bij blijven, ondanks dat het bezoek alleen smiddags is.

Ze ligt enigszins verkrampt in bed als ik kom; je kunt aan dr houding zien dat de rechterkant vd hals trekt en pijn doet. De arts komt en valt dit ook op en stelt voor een andere, stevige pijnstiller te gebruiken eind vd ochtend. Ze hebben weer bloed geprikt om calcium te meten en het prikken ging deze keer niet makkelijk; na al het prikken is haar linker arm aardig blauw.

Af en toe, totaal onverwachts, komen er emotionele momenten. Ze voelt zich niet lekker, heeft pijn en ze mist Fleur. De hele situatie dringt nu steeds meer tot haar door. Ondanks dat we de afgelopen maanden al wisten wat er zou komen, voelde ze zich goed, niet ziek, geen pijn. Nu is het anders, de operatie is dan wel achter de rug, maar het misselijke gevoel, de pijn en de slangetjes, de pleisters op het litteken zijn toch heel confronterend. Ze kan zichzelf zien in de weerspiegeling van de televisie die boven dr bed hangt.

Nadat wat traantjes zijn weggeveegd, bellen we naar m’n ouders; even horen hoe de nacht met Fleur is gegaan. Mevrouw was om 4:30 uur al wakker en had oma geroepen. Ze mocht bij opa en oma in bed slapen en om 6:30 wilde ze pap. Edith moest er hard om lachen (en ook dat doet nog zeer). Ze hoort Fleur op de achtergrond kletsen en dat stelt haar gerust. Zoals we gewend zijn wil Fleur niet aan de telefoon komen, want ze is druk met puzzelen; de bekende ‘nee’ klinkt door de kamer. Weer lachen weer.

Dan komt de verpleegster met goed nieuws; de rechter drain mag eruit ! weer een stap in de goede richting. er is de afgelopen 24 uur nauwelijks bloed/vocht bijgekomen (zie blauw en zwart streepje op de fles op de foto); een teken dat de drain niets meer aanzuigt. Het slangetje zit met een hechting bij d’r sleutelbeen vast en vanaf daar gaat ie onderhuids naar de hals, omhoog naar d’r oor. Er komt een andere, ervaren, verpleegkundige bij en binnen een paar minuten is ie eruit. Een paar seconden is het een rot gevoel, maar het viel mee. Edith is erg opgelucht. weer een stukje vrijheid terug.

Ik haal wat fruit (kiwi en sinaasappel) en die eet ze heerlijk op. Kopje thee gaat er ook zo in. Dan komt de verpleegster en mag ze voor het eerst onder de douche.  Het is inmiddels 11:00 uur. De verpleegster gaat Edith helpen met douchen en daarna wil ze proberen te slapen. Staan onder de douche, uit/aankleden kost veel energie. Ze is moe.

We spreken af dat ik vanmiddag weer kom, als ook haar moeder en Jolanda komen. ik ga naar m’n kamer, deze blog schrijven en even wat boodschapjes doen…..