Vrijdag 25 februari 2011:

Uitslag: het is niet goed, het blijkt toch kanker te zijn.

Ik heb schildklierkanker en de vorm is papillair. Dit is de meest gunstige vorm van kanker die je kan krijgen, maar ik heb het toch maar wel.

We hebben wat uitleg gekregen over het hoe en wat: operatie waarbij hele schildklier wordt verwijderd (in Zutphen). En vervolgens een behandeling met radioactief jodium, wat er voor zorgt dat achtergebleven schildklier(kanker)cellen kapot worden gemaakt. Hiervoor moet je een aantal dagen in quarantaine, dit zal in Nijmegen gebeuren.

Ik heb aangegeven dat ik graag ook even contact zou willen hebben met het AvL in A’dam. Mevr Derksen vraagt waarom; het is een standaard behandeling en dat kan goed in Zutphen en Nijmegen. Maar als ik graag naar A’dam wil zal ze dit voor me regelen, maar ze gaat eerst een week op vakantie.

Omdat er 2 lymfeklieren verdikt zijn; was te zien op de laatste echo; maar volgens mij ook al bij de eerste die door de huisarts is aangevraagd; moet er nog weer een echo met eventuele punctie gedaan worden om na te gaan wat er precies met die klieren aan de hand is. Het kunnen uitzaaiingen zijn.

Verder moet ik nog bloedprikken, een afspraak maken bij de chirurg en bloedprikken.

Nadat we uit de kamer van mevr Derksen komen, worden we opgevangen door een moeder van een vriendinnetje van Fleur die in het ziekenhuis werkt, MP. Ze is ook erg geschrokken en had het ook niet verwacht. Ze gaat gelijk de chirurg bellen of we niet direct bij hem terecht kunnen, maar hij heeft nog wat afspraken.

We zijn een beetje verdoofd, geschrokken en verdrietig. En het voelt raar, onwerkelijk; maar ik snap wel wat er aan de hand is. En moet je je ouders op de hoogte brengen, vreselijk!!

We gaan maar direct een rondje door het ziekenhuis maken voor de verschillende afspraken.

Eerst naar de röntgenafdeling, moeten eerst weer checken hoelang het gaat duren. Dus verder voor een afspraak met de chirurg, dit wordt woensdag 2 maart bij dr Palamba. Terug naar de röntgenafdeling, hadden niet gezien dat het binnen een week moest; uiteindelijk wordt het toch dinsdag 1 maart.

Iedereen die al iets wist van mijn bult via een sms’je op de hoogte gesteld en gevraagd of ze pas na 19.30 uur willen bellen; kan ik nog even rustig met Fleur m’n ding doen.

En dan eindelijk naar huis, doodmoe en met het gevoel dat je lood in je schoenen hebt.

Ouders en schoonouders zijn er helemaal kapot van, net als veel andere natuurlijk; ik ben nog steeds aardig rustig.

Afgesproken is dat mijn vader maandag contact op gaat nemen met de internist van mijn moeder in het AvL, om wat meer info te krijgen vanuit A’dam.

Om half acht gaat de telefoon en hij blijft dan maar gaan, fijn dat je merkt dat zoveel mensen om je geven.

Gelukkig hebben we (al een tijdje geleden) met mijn vriendinnetje Audrey afgesproken om de z’n allen naar de Efteling te gaan, heerlijk wat afleiding. Het zal een weekend met een lach en een traan worden, maar dat maakt niet uit.