Donderdag 14 april (middag, door Andre)

12:15 uur

Edith’s ouders zijn inmiddels ook aangekomen en ik ‘nodig ze uit’ voor een kopje koffie in m’n woonkamer. Deze is overigens erg sfeervol en onlangs door allerlei donaties en hulp van bedrijven compleet nieuw ingericht.

Samen wachten we op het belletje van de chirurg. Al pratende, gaat de tijd snel, gelukkig. Maar wachten is niet m’n sterkste kant en ik vind dat het allemaal al lang genoeg heeft geduurd. Uiteindelijk komt het verlossende telefoontje op 13:35 uur; De operatie is helemaal naar wens verlopen, zonder complicaties !!!!!!!!

Wat een opluchting, al voelt dat gek genoeg nog helemaal niet zo. Snel even de directe familie bellen en sms-en en dan kunnen we haar kort zien op de uitslaapkamer;

Edith is net wakker en herkent ons direct. Ik weet zeker dat ze het fijn vind dat ik er ben, maar nog veel fijner dat haar moeder er is. Behalve een drain in schouder en hals en een klein slangetje in the neus, zit ze verder niet aan allerlei apparatuur. De wond ziet er netjes uit met allemaal kleine witte pleistertjes er dwars overheen. Niks geen bloederige bedoeling met veel verband of iets dergelijks. Na een paar minuten gaan we weer en laten Edith rustig verder bijkomen.

Rond 15:00 uur ga ik naar de intensive care; Edith is daar nog niet. Nadat ik het eea. heb nagevraagd blijkt dat besloten is dat ze direct terug kan naar zaal, als een aantal bloedwaarden binnen zijn. Geen zwellingen, goed teken ! Ik mag haar nog even zien op de uitslaapkamer; ze slaapt weer / nog steeds. Maar als ik haar roep gaan de oogjes open en ik zie een kleine lach. Ze voelt zich redelijk, geen pijn (als ze niet beweegt) en niet misselijk. Hier was ze nogal bang voor, zeker omdat overgeven nu natuurlijk helemaal geen pretje is….

Edith’s ouders gaan voor de spits weer richting het oosten en ik ga naar m’n kamer wat bloggen en werken; vanavond weer terug als ze weer op haar kamer ligt….. we gaan de goede kant op !