Het komende weekend staat in het teken van de verjaardag van Fleur.
En daar zijn we vandaag mee gestart.
Eind van de middag gaan we met Audrey, Rene, kids en opa en oma’s pannekoeken eten bij het pannenkoekenhuis. Hier vertel ik aan de eigenaresse wat er met mij aan de hand is en erg onverwachts moet ik weer even vreselijk huilen, heb ik toch al 2 weken niet gedaan.
Verder wordt het een leuke middag/avond en Fleur krijgt leuke cadeaus.
Voordat Audrey en Rene naar huis rijden, rijden ze nog even langs ons huis en krijg ik nog een dikke knuffel van d’r. En wat moeten we huilen, het voelt als een soort afscheid.
Ben ook wel bezig met m’n crematie, niet dat ik er bang voor ben dat er iets mis gaat, maar toch.
Ik ga ooit wel eens dood, maar niet aan schildklierkanker en niet nu, maar als ik 90 ben ofzo.
Ik had er zo'n behoefte aan om je nog even voor de operatie te zien en een knuffel te geven om je een hart onder de riem te steken.
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk ga je pas dood als je 90 bent! We moeten nog een paar keer op vakantie samen, we moeten onze saunadagen weer oppakken, we moeten nog vaak naar de Efteling en Disneyland Parijs, we moeten ons nog ontzettend druk maken over onze dochters (schoolprestaties, vriendjes, puberteit), we moeten ons ook nog druk maken over de midlife-crisissen die onze mannen zullen doormaken. Teveel om op te noemen wat we nog samen moeten doen, dus je hebt helemaal geen tijd om dood te gaan en wat belangrijker is: ik kan je nog niet missen!!